شهید مقیمی

- حاج آقای مقیمی(پدر شهید): منزل ما نزدیک مدرسه حقانی بود و در مدرسه حقانی بود. در مدرسه ضیاءالدولهُ شهید حسن اعتراض و عکس شاه را هم شکسته بود. آن ایام حکومت نظامی بود و وقتی که کسانی گفتندسیدحسن آن قاب را شکسته. آمدند دنبالش و پاسبان‌ها بردندش. وقتی ما رفتیم به پاسگاه نزدیگ راه آهن تا از او سراغ بگیریم گفتند: او نمی‌تواند آزاد شود... .

سید حسن ۵ سال در جبهه بود. ۵ سال کم نیست یک عمر است. در غواصی متبحر بود. من به او گفتم با آب نمی‌شود بازی کرد!... در کربلای ۴ شهید شد.

ایشان مفقود الجسد بودند و ۱۳ سال  بعد جنازه‌شان را آوردند. سنشان ۲۲ سال بود که شهید شدند.

در پایگاه بسیج محله آبشار نقش مهمی داشتند.

- حاج داود: در هوای سرد که ما نمی‌توانستیم سرپا بایستیم با سر بدون کلاه نگهبانی بدهد. این هم بسیار جالب بود.

- حاج علی آقا (داماد حاج آقای مقیمی): وقتی مرخصی می‌آمدند می‌دیدمشان. انسان خاصی بود؛ به قول دوستی شهدای گمنام از جهت اسمی مجهول هستند ولی در نزد خدا دارای مقاماتی هستند اما ناگفته نماند که حتی سایر شهدا نیز گمنام هستند. باید راهشان شناخته شود که ببینیم چرا آنها به لقاء الله راه یافتند.

ما هم توفیق شناخت کامل ایشان را نداشتیم اما روحشان آماده شده بود؛

نکته جالب اینکه وقتی یک گردان به مرخصی می رفت با گردان دیگری در منطقه می‌ماند. ماندن در شهر برایشان سخت بود.

در کربلای ۴ عقب نشینی کردیم و شهدا ماندند. بعداْ اجساد شهدا را که تفحص می‌کردند منتظر بودیم بچه‌های تعاون بیاورندشان اما چون منطقه برای عملیات داشت آماده می‌شد برنامه تفحص  منتفی شد. ما راضی شدیم که خب در طی عملیات بعدی ایشان را بیاورند در همین بلاتکلیفی خواب دیدم در منطقه هستیم و در چادرها سینه‌زنی و مراسم برقرار است. دیدم شهید سید حسن مضطرب و نگران بیرون آمد و گفت: آمده‌اند مرا ببرند. من نمی‌خواهم بروم. این را در حالتی نگران گفت. وقتی بلند شدم فکر کردم دیدم ایاشن حتی بعد از شهادتشان هم دوست دارند در منطقه بمانند. حتی کربلای ۵ هم که شد منطقه دست عراقی‌ها ماند و بعدها که تبادل اجساد شد ایشان هم در میان اجساد بود. قداست مناطق راهیان نور به خاطر همین ابدان پاک شهداست و خونی که ریخته شده.